Gerard Ammerlaan (Pijnacker 1953) startte zijn carrière als basgitarist in verschillende experimentele popgroepen in de jaren 1960/70 en schakelt over op geïmproviseerde muziek (en de contrabas) in de jaren tachtig. Vanaf 1983 leidt hij zijn eigen ensembles en componeert improvisatiemuziek voor allerlei bezettingen, van duo tot orkest. Ook geeft hij soloconcerten. Sinds de jaren negentig componeert hij ook, veelal in opdracht, voor andere ensembles en wordt vaak gevraagd de muziek te schrijven voor speciale projecten.
Kent u de muziek van Gerard Ammerlaan? Vindt u het pop of modern klassiek of houdt u ook niet van hokjes?
Het werk van Gerard Ammerlaan neemt een bijzondere positie in binnen de Nederlandse muziekwereld. Ammerlaan is, door zijn achtergrond in de improvisatiewereld, gewend te reageren op impulsen van buitenaf en hij laat zich graag overrompelen. In zijn zoektocht naar nieuwe uitdrukkingsmogelijkheden overlappen compositie en improvisatie elkaar, pop en klassiek, westerse en niet-westerse tradities. Zijn vrijzinnige aanpak levert een muzikale mix, die niet onder één noemer te brengen is. Op geheel eigen wijze maakt hij vooral kleurrijke, beeldende muziek. De componist/bassist maakt nu bijna 40 jaar muziek en dit heeft een schat aan materiaal opgeleverd in allerlei schakeringen: jazz/improvisatiemuziek, opera’s, orkestwerken, strijkkwartetten, filmmuziek, experimentele pop enz.
Voor zijn werk ontvangt hij in:
1985 – de Forma Aktua Jazzprijs
1995 – samen met librettist Jo Willems -de Wessel Gansfortprijs.
Ammerlaan zelf over zijn werk: “Mijn persoonlijke leidraad is een voortdurende ontwikkeling te onderhouden en de drijfveer daartoe wordt bepaald door muziek zelf.
Ik wil muziek maken die toegankelijk is voor jazz, pop, klassieke en wereldmuziek liefhebbers. Die niet is opgezet uit commerciële overwegingen, maar recht uit het hart en het hoofd komt.
In mijn composities uit zich dat vooral in abstractie, voor mij betekent dat een openheid creëren voor de uitvoerende musicus en de luisteraar.
De composities bezitten een zekere mate van gelaagdheid, het één roept het ander op. Overwegend verloopt de muziek horizontaal. Het verticale gebeuren (samenklanken, akkoorden) is veelal de (toevallige) som van verschillende melodische, ritmische lijnen.
Op zijn tijd moet het swingen, maar ik vind het ook belangrijk dat je als luisteraar meegezogen wordt, je eigen beelden vormt.
Ik wil het publiek graag verrassen, verbazen, confronteren en ontroeren.
Het moet mijzelf iets doen en als ik dat over kan brengen op anderen is er een doel bereikt.”
Lees ook:‘Modern klassiek klinkt als ijspaleis’
Lees ook:Gerard Ammerlaans Jukebox
Lees ook:Credo
Lees ook:Piek-krak en de poëten van de nacht
Lees ook:Piek-krak en de poëten van de nacht