Kees van Baaren werd op 22 oktober 1906 in Enschede geboren. Hij stierf op 2 september 1970 in Oegstgeest. Als zoon van een muziekhandelaar speelde Van Baaren al vroeg piano en cello, maar ook mondharmonica. Na de middelbare school ging hij studeren aan het Sternsche Conservatorium in Berlijn: piano bij Rudolf Breithaupt, compositie en theorie bij Boris Blacher en cellist/theoreticus Friedrich Koch van 1923 tot 1929. Daarna volgde hij compositielessen bij Willem Pijper.
Activiteiten
Om in zijn levensonderhoud te voorzien speelde hij jazz en begeleidde hij het Kabarett der Unmöglichen. Van 1945 tot 1947 doceerde Van Baaren aan het Rotterdams Conservatorium. Hij was achtereenvolgens directeur van het Amsterdams Muzieklyceum (1948-1953), het Utrechts Conservatorium (1953-1958) en het Koninklijk Conservatorium in Den Haag (1958-1970). In zijn rol van leraar en componist had hij een zeer stimulerende invloed op het Nederlandse muziekleven en op de generatie van componisten die zijn leerlingen waren, onder wie Louis Andriessen, Theo Bruins, Reinbert de Leeuw, Misha Mengelberg, David Porcelijn, Peter Schat, Jan van Vlijmen en Jan Wisse.
Composities
Van Baarens techniek ontwikkelde zich rond 1950 van een chromatisch idioom tot dodecafonie; hij was daarmee de eerste Nederlandse componist die het twaalftoonssysteem in zijn werk toepaste. Met het eerste Quartetto per archi begint zijn oeuvre, alle werken van vóór 1933 zijn vernietigd. Musica per orchestra (1966) is het laatste stuk voor groot ensemble en Musica per campane – de tweede versie – is zijn laatst voltooide werk want het vioolconcert voor Theo Olof kon hij niet meer afmaken. Tot zijn oeuvre behoren o.a. Three poems by Emily Dickinson voor vrouwenkoor (1947), Alpejagerslied en Ichnaton voor mannenkoor (1952), The Hollow Men voor sopraan, bariton, koor en orkest (1948 en 1955), Septet voor blaaskwintet, viool en contrabas (1952), Sinfonia (1957) en Variazioni per orchestra (1959), Quinetto a fiati (1963) en Musica per organo (1969).
Publicaties
Kompositionsunterricht und Theorieunterricht (Kongressbericht der 3. Direktorenkonferenz, Cologne 1960). Over Entelechie nr. 1 van Schat en Costruzione van Van Vlijmen (Sonorum Speculum nr. 9, dec. 1961). Kees van Baaren in gesprek met Hans Henkemans (Mens & Melodie vol. 19, nr. 1 1964). Kees van Baaren in gesprek met A.B.M. Brans (Preludium, febr. 1968).
Prijzen
In 1969 kreeg Kees van Baaren de Sweelinck-prijs toegekend voor zijn hele oeuvre.
Lees ook:Jan van Vlijmen
Lees ook:Zoals de ouden zongen…
Lees ook:Peter Schat
Lees ook:‘Musica Celestis’
Lees ook:Gerard Ammerlaans Jukebox
0 reacties op “Kees van Baaren”