Het water golft, de ganzen gakken en in mijn blokhut knort de kat. Avond. Ik luister naar Tout un monde lointain van Henri Dutilleux en ik pieker me suf. De afgelopen jaren waren gevuld met allerlei projecten om (vooral jonge) mensen te interesseren voor die voor hen verre wereld van de klassieke muziek. Lezingen over Mozart en Schumann, colleges over Rachmaninov en het Petrarcisme, een website voor Berlioz, de Gambomania DVD en de Dag van de Gamba, de serie Barok in de Bieb, de Uitlokdag en ga zo maar door. Maar niks van nu….
Ik moet “iets” doen voor onze moderne kunstmuziek, maar hoe? Jonge mensen laten luisteren naar klassieke en vroege muziek is al moeilijk, laat staan dat je ze geïnteresseerd krijgt in piep-krak-muziek. Ergens vind ik het vreemd dat iets van deze tijd nog verder van hun wereld af lijkt te staan dan pak-’m-beet Mozart.
Wanneer jongeren andere jongeren zien die weg zijn van moderne muziek, zullen ze misschien nieuwsgierig worden. Voor Encore!Magazine schrijf ik daarom allerlei enthousiaste verhalen over “mijn” strijkorkest: Zoroaster. Genoemd naar de mythische Perzische profeet en hervormer die door Mozart (en Nietsche en Mahler en vele anderen) Zarathustra genoemd werd.
Zoro, zoals wij onszelf liefkozend noemen, breekt een lans voor composities uit de 20e en 21e eeuw. Naast Stravinsky en Honegger staan er namen als Vasks en Kernis op ons repetitieschema, aangevuld met een speciaal voor ons geschreven Paleis van de Zee, door componiste Nathalie uit de 2e vioolgroep. Medebestuurslid Merel Dercksen en ik maken in haar flatje het ontwerp voor wat een pakkende poster moet worden: knalgeel met een ster van rode sterren. Dit moet jonge mensen toch aanspreken?
De kerken in Utrecht en Amsterdam zitten vol, ook met jongeren. We spelen vol overtuiging en net zo precies als wanneer het Mozart geweest was. De meeste complimenten uit het publiek zijn heel terecht voor Johan Olof, die schitterde in het 2e vioolconcert van de Roemeense componist Taktakischvili. Links van het gangpad zit de grootvader van de solist, Theo. Hij applaudisseert net zo enthousiast als de meiden achter hem.
Ja, dit helpt zeker. Maar, zoals Merel het probleem treffend onder woorden brengt “Er zijn nog altijd heel wat mensen, die niet naar een concert gaan wanneer op het affiche alleen maar namen staan die ze niet kennen”. Helemaal gelijk heeft ze – helaas. En als de mensen niet naar de muziek komen, dan moeten we de muziek naar de mensen brengen. Op cd, of nog beter, want minder abstract: DVD.
Een zilveren schijf met daarop uitleg over stukken als Ainsi la nuit. Aldus de nacht als het domein van de droom, waarin het normale lineaire tijdsverloop het moet afleggen tegen een flitsend en associatief door elkaar lopen van stukken heden, verleden en toekomst.
Een film over a-tonaal, retroromantisch, minimal en piep-krak. Gespeeld en toegelicht door bevlogen mensen, zoals mijn vriend Ralph – nee, niet de gambomaan, maar de pianomaan, die op een zondagochtend het Muziekgebouw aan het IJ deed golven op zijn grondvesten. Een bloemlezing van de muziek van vandaag, wil ik maken. Wie doet er mee?
Lees ook:Piek-krak en de poëten van de nacht
Lees ook:"Jaloers ben ik op Bach en Bruckner"
Lees ook:"Ik krijg vaak de indruk dat het waardevolle waardeloos wordt genoemd om het waardeloze waarde te geven."
Lees ook:Recensie Zoroaster
Lees ook:'Componeren is als een recept maken'